Beginselakkoord van 24 juli 1940 tussen het Verdinaso en het Légion Nationale-Nationaal Legioen
Na de meidagen van ’40 en de moord op zijn leider Joris van Severen, maakte het Verdinaso een crisis door. In Vlaanderen was het tijdens de wondere zomer van ’40 al vlug duidelijk dat het VNV van Staf De Clercq op verovering van de macht uit was en daarbij alleen wilde staan. Maar ook vanuit andere zijden werd naar een modus vivendi met de bezetter gestreefd: door de naar-Frankrijk-gevluchte Belgische ministers die de bezetter om verzoening smeekten, door de socialistische voorman Hendrik de Man die zijn Manifest afkondigde en hierin opriep om zich bij de Duitste overwinning neer te leggen, en niet in het minste bij Leopold III en zijn entourage die naar Berchtesgaden trok. In feite verwachtten en hoopten alle gevestigde machten, en dit op zijn minst tot medio 1941, op een compromisvrede tussen Duitsland en Engeland.
Door middel van de Volksbeweging poogde het VNV een verruimingsoperatie op gang te brengen die het VNV een bredere basis diende te geven om zijn aanspraken op de macht meer gewicht te geven.
Op 13 juni 1940 echter besloot ook Verdinaso-leider-interimaris Emiel Thiers de actie terug op te nemen teneinde het Verdinaso eveneens aan te dienen om de kern -en de leiding- te vormen van de eenheidsbeweging die ‘alle gezonde krachten van de natie’ zou verenigen. Thiers stond voor een moeilijke opgave. De werking van het Verdinaso verder zetten zonder zich om de verordeningen van de bezetter te bekommeren was onmogelijk. Anderzijds diende hoe dan ook te worden vastgehouden aan de door Joris van Severen beleden loyauteit ten opzichte van België en de koning, al was die loyauteit op een schandelijke wijze bedrogen.
Vanaf 20 juni 1940 maakte men in het Verdinaso werk van de reorganisatie en de ledenwerving. Ook de leiding werd hervormd. Thiers werd de nieuwe leider, bijgestaan door twee persoonlijke raadgevers (Jef Van Bilsen en Julien Verplaetse) en door een Raad van Leiding. Hiertoe behoorden Pol Le Roy, Paul Persyn , Louis Guening, Paul Van Herzele, Frantz Van Dorpe en Jef François. Het verbond verkondigde dezelfde standpunten als voor 20 mei 1940. De nieuwe leiding gaf vele blijken van haar bereidheid tot collaboratie teneinde door het Militair Bestuur als enige politieke beweging te worden erkend. ‘Hier Dinaso’ van 24 augustus ’40 drukte een toespraak af, die Paul Persyn vier dagen te voren had gehouden. Persyn zag in de Duitse overheersing de mogelijkheid tot algehele heropstanding van ons volk: ‘Een sterke, gezonde wind waait thans uit het Oosten, verdrijft de zwoele dampen die ons steeds uit het Westen toegekomen zijn’.
Omdat het Verdinaso nog niet de gewenste slagvaardigheid had kunnen tonen, keken ze in het kader van een nationale concentratie uit naar steun en samenwerking met andere groeperingen. Zo kwam het midden ’40 tot een akkoord met het Légion Nationale-Nationaal Legioen. Beide bewegingen verklaarden zich voorstander om samen een nationale en solidaristische eenheidsbeweging te vormen. In de verklaring uitte men het vertrouwen in de vorst, wie met de bezetter zou onderhandelen over het toekomstige statuut en de plaats van België in de Europese Nieuwe Orde. Tevens verklaarde men elke clandestiene actie schadelijk en tegen de belangen van het Belgische volk.
Origineel gestencild exemplaar van het akkoord tussen het Verdinaso en het Légion Nationale-Nationaal Legioen dat midden ’40 tot stand kwam.