Verschillende Waffen-SS schuitjes en Feldmütze
Toen het Duitse leger op 10 mei 1940 de Lage Landen en Frankrijk binnen viel, namen eenheden van de Waffen-SS – toen nog als SS-Verfügungstruppe – aan de gevechten deel. Ze onderscheidden zich door de moed, maar ook door de roekeloosheid waarmee ze zich in de strijd wiepen. De Waffen-SS kreeg spoedig de reputatie van een elitekorps: soldaten van de Waffen-SS waren steeds bereid om in de moeilijkste omstandigheden de strijd aan te gaan, en daarbij gingen ze tot het uiterste. Als politiek sterk gemotiveerde vrijwilligers waren de Waffen-SS’ers een klasse apart in het Duitse leger. Ze waren in de eerste plaats politieke soldaten. Ze vochten niet enkel voor Führer en vaderland, maar stelden zich op als de gewapende voorhoede van de nationaalsocialistische revolutie onder de wapenspreuk: “Meine Ehre heisst Treue” (mijn eer is mijn trouw).
Gedurende de Tweede Wereldoorlog behoorden tien à twaalf duizend Vlamingen, die in militaire dienst traden, tot de Waffen-SS. We moeten echter van meet af aan een duidelijk onderscheid maken tussen de enkele honderden Vlaamse vrijwilligers die rechtstreeks toetraden tot de eenheden van de Waffen-SS, en de duizenden Vlamingen die zich na de inval in de Sovjet-Unie van 22 juni 1941 aanmeldden voor het Vlaams Legioen, een aan de Waffen-SS ondergeschikte eenheid. De vrijwilligers van de Waffen-SS zwoeren de eed van de SS-soldaat en konden theoretisch op alle fronten – dus ook in het westen – worden ingezet. De Legioensoldaten daarentegen verbonden zich onder ede echter uitsluitend voor de strijd tegen het bolsjewisme aan het Oostfront.
Verschillende Waffen-SS schuitjes en Feldmütze.